Woelige tijden. Veel angst: Trump, terrorisme, een vluchtelingenprobleem zonder antwoord. Overheden draaien om elkaar heen. Syrië moddert verder. Het klimaat? Nee, niet vijf voor twaalf, allang vijf óver twaalf! Wat doe je in die turbulentie?
Of dichterbij huis: hoe was joúw kerstmaand? Was het toevallig helemaal niet fijn? Is je geliefde tante net overleden of miste je je moeder voor het eerst? Of van een heel andere orde, maar zeker niet stressvrij: hielden jouw pubers er geen rekening mee dat ook jíj dit keer behoefte had aan vakantie?
Wat persoonlijker: mijn kerst was fijn, zeker. En toch… Ergens vond ik mijn draai niet. Ik wilde de mat op. Mijn vak en grote passie uitoefenen. Inspiratie opdoen voor mijn lessen, mijn site, nieuwsbrief, PR campagne. Ik draalde. Ik wilde genieten van leuke dingen doen. Dat was er, van alles een beetje. En er was vermijden. Onrust. Tot ik me opnieuw realiseerde wat te doen. Een soort ‘EHBO’: Eerste Hulp Bij Onrust. Hoe kon ik dat nou vergeten? Als yogadocent nog wel? Zitten en ademen. Of als zitten niet ging: bewegen en ademen. Net als yoga dus, juist nu ook buiten de mat.
Mijn vader met dementie woont nog thuis, alleen. Op afstand. Met moeite. Met alle zorg die we in kunnen zetten of zelf bieden, wachtend op plek in een verpleeghuis. Ja, dat geeft stress. Bezoeken aan hem met moeizame communicatie. Aan tehuizen: geen ervan goed genoeg en passend voor hém. Vele telefoontjes met instanties. Schakelen tussen ‘geïnspireerd’ yogalessen voorbereiden en taai papierwerk. Emotioneel, ja. Hij zal nooit meer dezelfde zijn, zijn eerste stappen richting dood gezet. Vrolijker dan je hem kende, mét zijn vertrouwde humor. Als altijd superlief, ook tegen vreemden die zijn huis platlopen. Waar hij vroeger zo bang voor was. Zegt aan de telefoon opeens ‘met papa’, gebruikt je oude koosnaampje. Haast vanzelfsprekend.
Wanneer ik ga zitten, kan ik er niet omheen. Er zijn gevoelens, onrust. Er is verdriet, onmacht. Bij mij, over mijn leven en over Nederland, de wereld. Zitten en ademen. Lijkt makkelijk hè? Maar hoe vaak gaan we niet weg: even facebooken, appen, tv kijken, vrienden bellen, glaasje wijn, etc… Allemaal niks mis mee, zeker doen! Maar doe het bewust. Net zoals je bewust kunt zitten. En ademen. Bewust dus. Hier. Nergens anders.
Dan is er alleen dit moment. Inclusief alle gevoelens en gedachten die opkomen. Elk gevoel is er in zijn complete naaktheid. Confronterend soms, zeker. Maar ook te doen, te dragen. Je verzuipt niet, maar kijkt alles ‘recht in de bek’, zoals een leraar eens zei. Dat brengt je hier, precies bij hoe het nu is. En bij jezelf. Je ervaart jezelf compleet, heel intiem en rijk. Tegelijk de verbinding, met anderen, de wereld. Dat is liefde. Nee, problemen verdwijnen niet. Juist niet, je ziet ze in vol ornaat! Je hebt nog steeds iets te doen (of te laten). Op sommige punten sta je nog altijd machteloos. Pijn en lijden verdwijnen niet. Maar ze zijn te dragen. En gaan samen, met geluk, plezier, genieten. Je identificeert jezelf er niet meer mee, maar je ervaart het wel. Je ervaart alles vollediger. Vol-lediger. Ervaren tot op het bot, tot in elke cel, precies zoals het nu is. Tegelíjk is het open, ruim, is er lucht.
Dus valt bij jou februari vaak wat zwaarder (nee de winter is nog niet voorbij!)? Zit – of beweeg – en adem. Kijk je weerstand, je somberte of wat het ook is, ‘recht in de bek’. En adem. Ook dat is yoga.
Winter, januari 2017